Dla wielu osób czytnik kodów ma tylko jedno proste zastosowanie – za jego pomocą odczytywany jest ciąg znaków zawarty w kodzie, a następnie przesyłany do komputera, gdzie jest przechowywany w programie tekstowym lub docelowej aplikacji do zarządzania magazynem lub księgowością.
Duża część klientów zwraca natomiast uwagę na dodatkowe symbole lub funkcje, które czytnik może przekazywać przed, za lub nawet w środku kodu. Znaki umieszczane przed kodem nazywane są prefiksami. Domyślnie praktycznie żaden z czytników nie ma ustawionego prefiksu, dlatego każdy użytkownik przystępujący do pracy może go samodzielnie ustawić, jeśli ma taką potrzebę. Znaki umieszczone natomiast za kodem nazywane są sufiksami. Zazwyczaj domyślnym ustawieniem czytników jest dodawanie klawisza enter i przechodzenie do kolejnej linii, natomiast nie wszystkie czytniki są domyślnie wyposażone w tą funkcję i konieczna jest jej ręczna aktywacja.
Co w takich prefiksach może się znaleźć? Przede wszystkim można wyróżnić dwie grupy – pierwszą z nich są znaki widoczne, które można organoleptycznie dostrzec, że są dodane do ciągu znaków w danym kodzie. Mogą to być zarówno wielkie i małe litery alfabety oraz cyfry, jak i znaki typu @, #, $ oraz pozostałe. Drugą grupą natomiast są znaki ukryte, których działanie może nie być widoczne w zwykłych polach tekstowych, natomiast mogą uruchamiać dodatkowe okna w konkretnych programach. Takimi znakami będą m.in. klawisze funkcyjne (F10, F11, itd.) natomiast nie każdy czytnik posiada tak zaawansowane funkcje programowania.
Coraz większą popularność zdobywają także wspomniane opcje programowania znaków wewnątrz kodu. Polega to na ustawieniu po jakiej ilości znaków ma nastąpić wstawienie przerywnika, a następnie określenie co ma dany przerywnik zawierać. Jest to bardzo pomocne narzędzie, gdy np. część kodu ma znajdować się w innym miejscu niż pozostały ciąg znaków.